Allereerst wil ik tegen je zeggen dat ik je verdriet héél erg goed begrijp...........stil xxx.

Ik was er al een beetje véél bang voor.

Je weet dat ik kort geleden hetzelfde heb meegemaakt.

Als zoiets gebeurd dan lijkt alles even stil te staan.

Na zo een zware tegenslag ben je helemaal murw.

Ik duik mijn bed in en slaap,pff gelukkig ik hoef niets te voelen.

Ik kan slapen dus dat is voor mij het beste medicijn.

Er na komt een beetje veel meer uitgerust de keiharde realiteit.

Wie snapt dit?

Hoe leg ik het uit aan diegene die me dierbaar zijn?

Ik stel mezelf de vraag WAT HEB IK NODIG?

Laat me maar, effe geen mensen om me heen en goedbedoelde adviezen en dooddoeners; kom op er zijn ergere dingen.

pfff oprotten allemaal!! 

Het is keihard rouwen om wat NIET meer is.

Een ding is heel belangrijk voor me en dat is DAT IK MILD VOOR MEZELF MAG EN ZELFS MOET ZIJN. 

Dus zeg ik dat ik niet lekker in mijn vel zit dat ik wil vertellen wat me zo raakt (het verlies) en dat ze even niets moeten verwachten van me.

Praat erover,dan ben je het kwijt= dooddoener 

En zoveel meer....dooddoeners. 

Ik schrijf een gebruiksaanwijzing voor mezelf hoe ze met me moeten communiceren.

Het werkt allemaal niet, totdat ik steeds herhaal...als jullie niet door de smartlink praten kan ik jullie niet spraakverstaan.

Dus NU roep ik, ik HOOR jullie wel maar ik VERSTA jullie niet.

Wat heb ik nodig?

Een goede man naast me die me begrijpt en die van me houdt.

Je grenzen duidelijk aangeven wat je zelf aan kunt en dat uitten. (heel moeilijk).

Blijven herhalen hoe het voor jou is en dat stukje aandacht opeisen. ( je bent belangrijk)

Je hebt zelf ook veel goeds te melden dus laat van je horen!!

Herkenbaar?  

Ook wil ik Fred mijn man eens heel hartelijk bedanken voor alle begrip en aandacht.

Hij weet soms beter wat ik nodig heb als ik zelf. Ja, op dit gebied laat ik graag voor mij zorgen. 

Verder hebben we ieder onze eigen dingen en dat al 33 jaar!!